به نقل از «ایسنا»

خطر انقراض گونه‌ها ۳۵ برابرِ یک میلیون سال پیش است

تاریخ انتشار: ۲۸ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۷۱۳۰۶۶

دانشمندان ادعا می‌کنند که نه تنها گونه‌های مختلف از موجودات زمین، بلکه کل سرده‌ها در حال ناپدید شدن هستند و میزان این انقراض ۳۵ برابر بیشتر از یک میلیون سال پیش است.

به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، انقراض حیوانات بخشی از فرگشت(تکامل) است. تخمین زده می‌شود که ما در طول ۱۰۰ سال گذشته تا ۵۰۰ گونه را از دست داده‌ایم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این معمولاً در نتیجه‌ی تغییرات آب و هوایی است که منجر به ناتوانی یک گونه در سازگاری با تغییرات محیطی می‌شود.

تعدادی از گونه‌هایی که منقرض شده‌اند عبارتند از طوطی بهشت یا پارادایس، گرگ سیسیل، کبوتر مسافر، مرغ هیث، شیر دریایی ژاپنی، ببر تاسمانی و طوطی کارولینا و بسیاری دیگر.

در طول تاریخ، دوره‌های خاصی وجود داشته است که منجر به از بین رفتن گسترده‌تر گونه‌ها شده است. به این دوره‌ها «انقراض جمعی» می‌گویند. در یک انقراض جمعی، حداقل ۷۵ درصد از گونه‌ها در مدت زمان نسبتاً کوتاهی منقرض می‌شوند که طول آن به طور معمول، کمتر از دو میلیون سال است.

بسیاری از دانشمندان بر این باورند که زمین در حال حاضر در ششمین رویداد انقراض دسته جمعی خود قرار دارد. با این تفاوت که این دوره عمدتاً توسط فعالیت‌های انسانی به وجود آمده است.

یک مطالعه شگفت‌انگیز جدید ادعا کرده است که ما نه تنها گونه‌ها را از دست می‌دهیم، بلکه تمام سرده‌ها یا جنس‌های حیوانات را از دست می‌دهیم.

تحلیلی از دانشمندان دانشگاه استنفورد و دانشگاه مستقل ملی مکزیک(UNAM) نشان می‌دهد که در پنج قرن گذشته، فعالیت‌های انسانی مانند جنگل‌زدایی، شهرنشینی و شیوه‌های کشاورزی باعث موجی از انقراض میان سرده‌ها شده است که در غیر این صورت انقراض آنها ۱۸ هزار سال طول می‌کشید. دانشمندان این پدیده را «نابودی زیستی» می‌نامند.

مثله شدن درخت حیات

دانشمندان همچنین در مطالعه خود گفته‌اند که مهره‌داران ۳۵ برابر بیشتر از یک میلیون سال گذشته در حال انقراض هستند.

پژوهشگران ادعا می‌کنند که اگر فعالیت‌های انسانی نبود، زمین در این مدت تنها دو سرده را از دست می‌داد.

گفتنی است که یک سرده به گروهی از حیوانات گفته می‌شود که بسیار شبیه به هم هستند و به احتمال زیاد اجداد مشترکی دارند. در مقابل، منظور از یک گونه، فقط یک نوع حیوان است. به عنوان مثال، سرده‌ای به نام Equus دارای هفت گونه در زیرمجموعه‌ی خود است که شامل دو گونه اسب، سه گونه الاغ و سه گونه گورخر است.

دانشمندان دریافته‌اند که برخی سرده‌ها به طور کلی در حال ناپدید شدن و انقراض هستند. آنها این را «مثله شدن درخت زندگی» می‌خوانند.

جراردو سباسوس پژوهشگر ارشد مؤسسه اکولوژی در دانشگاه ملی مکزیک می‌گوید: ما در درازمدت بر فرگشت حیات روی این سیاره ضربه بزرگی وارد می‌کنیم. همچنین در این قرن، آنچه که ما با درخت زندگی انجام می‌دهیم، رنج زیادی را برای بشریت به همراه خواهد داشت.

پل ارلیش، استاد مطالعات جمعیت در استنفورد می‌گوید: آنچه که ما از دست می‌دهیم تنها همراهان زنده شناخته شده‌ی ما در کل جهان هستند.

این دو دانشمند ۵۴۰۰ سرده از جانوران مهره‌دار را مورد مطالعه قرار دادند که در مجموع ۳۴ هزار و ۶۰۰ گونه داشتند. آنها دریافتند که ۷۳ سرده از مهره‌داران از سال ۱۵۰۰ پس از میلاد منقرض شده‌اند. پس از آن پرندگان ۴۴ سرده را از دست داده‌اند و پس از آن پستانداران، دوزیستان و خزندگان قرار دارند.

این مطالعه در مجله National Academy of Sciences منتشر شده است.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: درخت زندگی انقراض جمعی شرکت های دانش بنیان صندوق نوآوری و شکوفایی سازمان جهاد دانشگاهی تهران نمایشگاه ایران پلاست دانشگاه های علوم پزشکی جهاد دانشگاهی لوله مغزي حسن مسلمی نائینی شرکت های دانش بنیان صندوق نوآوری و شکوفایی سازمان جهاد دانشگاهی تهران نمایشگاه ایران پلاست میلیون سال سرده ها گونه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۷۱۳۰۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس

آفتاب‌‌نیوز :

این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آن‌ها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آن‌ها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آن‌ها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آن‌ها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

 

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

 

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آن‌ها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آن‌ها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

 

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

 

در عوض، آن‌ها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

 

نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آن‌ها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

 

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

 

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

 

بازسازی جمجمه

 

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

 

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آن‌ها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

 

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

منبع: خبرگزاری ایسنا